Haiyan Tayfunu’nun ardından Filipinlilerin yaşam mücadelesi Doğal afetler her yıl Filipinliler’deki korunmasız toplumları yerle bir ediyor. Peki bununla nasıl mücadele ediliyor? Sessiz Afetler, Pasifik Okyanusu’ndaki Ateş Çemberi Bölgesi’nde bu sorunun yanıtını aradı. Haiyan Süper Tayfunu’ndan kurtulmuş bir kazazede: “Pencereye çıkmaya çalıştım. Ama sular boğazıma kadar yükselmişti… Tavana doğru yüzmem gerekti. Nefes almak için pencereyi kırdım. “ Başka bir mağdur: “Tanrıya yakardık. Daha fazla dayanamıyoruz, çocuklarımız var, ne olur dur diye dua ettik.” Geçtiğimiz kasımda tüm dünya Haiyan Tayfunu’nun Filipinleri yerle bir ettiğini izledi… Her ne kadar fırtınalar hafiflemiş de olsa yıkmaya ve can almaya devam ediyor… Hatta etkilerini artırıp daha düzenli hale gelmiş durumdalar. Geçtiğimiz ocakta Agaton Tayfunu Mindanao Adası’ndaki Butuan köyünü yerle bir etti: Butuanlı kazazede: “Köyün bugüne kadar yaşadığı en büyük sel ile karşı karşıyayız. Bu okul köyün en çok zarar gören yeri oldu. Bu yüzden de herkes şaşırdı. Bu sel herkesi mağdur etti.” Haiyan Süper Tayfunu 20 bin kazazedenin Takloban ve ülkenin iç bölgelerine sığınmasına yol açtı. Başkent Manila kazazedelerin inşa ettiği derme çatma barakalarla doldu. Birçoğu eve dönmek için yardıma ihtiyaç duyuyor. Döndüklerinde nasıl bir tablo ile karşılaşacakları ise en büyük endişeleri… “Eşim eve kadar giden yolu temizlemeye başladı. Ama bir çiviye bastı. Diabet hastası olduğunu bilmiyorduk. Çok kan kaybetti. Bu onun fotoğrafı. Ayağının kesilmesine karşı çıkıyor. Bir organından yoksun ölmek istemiyor.” Filipinli bir mağdur: “Eşim çıldırmış bir şekilde yanıma geldi. “Oğlun Gadun’a Manila’da saldırdılar.” dedi. Kardeşlerine bakan en büyük oğlum bıçaklanarak öldürülmüştü. Eve dönmeleri için yardım istemek zorundaydım. Oysa şimdi ağabeyleri hayatını kaybetti. Takloban’da tayfundan geride kalan parçalarla yaptığım bir sığınak var.” Ağlayan bir kadın: “Şu anda ne yapacağımı bilmiyorum. Bu yüzden yardım istiyoruz. Takloban’da başımızı sokabileceğimiz bir yerimiz kalmadı. Ailemin nerede olduğunu bilmiyorum. Bu yüzden buradayım. Nakil yardımı için mali destek veriyorlar. Dönüş masraflarını karşılıyorlar. Oradaki durumu görmek zorundayım. 6 çocukla birlikte hepimizin Takloban’a geri dönmesi mümkün değil. Bir evimiz bile yok…” Chris Cummins, “Agaton Tayfunu etkisini yitirdiğinde bu barakada yaşayan Mohepos ailesi tahliye edilmeyi reddetmiş. Kalmak ve evlerinden geriye kalanı korumak istemişler. Böylece, yolun kenarına kurdukları çadırda yaşamaya başlamışlar. Onların hikayesi kişisel bir trajediden farksız.” “Sel sularından kurtulmak için bir şamriyele tutundum. Oğlumun beni yüzerek takip ettiğini bilmiyordum. İçeri girdim ve Jojo nerede diye sordum. Karım bana “Ne diyorsun? Onu suda yüzerken gördüm.” dedi. Hemen çıkıp onu aradım ama boğulduğunu biliyordum. Birkaç çocuk bize yardım etti. Onu köprünün altında sırt üstü ve şişmiş halde ölü buldular.” Chris Cummins, “Agusan nehri kenarında binlerce savunmasız kişi yaşam savaşı veriyor. Butuan Belediye Başkanı Ferdinand Amante, bu durumun yetkililer için büyük bir sorun olduğunu belirtiyor:” “Nehir kenarında yaşayan 6 bin aile sürekli olarak yaşanan sel tehlikesi ile karşı karşıya. Oysa asırlar boyunca Agusan nehri bölgedeki atalarımızın hayat ve yaşam kaynağı oldu. Ama son dönemde nehir bir sorun kaynağı haline geldi. 20 bin aileyi, yani yaklaşık 101 bin kişiyi tahliye etmek zorunda kaldık. Elimizdeki kaynaklarla idare etmeye çalışıyoruz. Ama yol uzun ve zorlu. Butuanlıların tüm Filipinliler gibi çok çabuk toparlanan kişiler olduğunu söylemekten dolayı gurur duyuyorum.”